De deurbel gaat. Opnieuw wordt er een doos met lieveheersbeestjes afgeleverd. Geknipt, geplakt, geverfd, soms met glitters, soms heel precies binnen de lijntjes, soms vol overgave dwars er doorheen. “De kinderen hebben zó hun best gedaan,” vertelt een leidster. “En tijdens het knutselen kwamen er weer van die bijzondere gesprekjes op gang.” Elk jaar opnieuw raakt het ons: die onbekommerde kinde- ren die, zonder het te beseffen, iets maken dat zó troostrijk kan zijn.
Voor Wereldlichtjesdag kiezen we elk jaar een thema. Dit jaar werd dat het lieveheersbeestje. Een klein diertje, maar een groot symbool: brenger van geluk, drager van zachtheid en licht.
Kinderen op kinderdagverblijven, crèches en basisscholen kleurden er al honderden. We vragen hun juffen, meesters, leiders en leidsters om uit te leggen dat deze lieveheersbeestjes straks de zaal van
De Jozef zullen vullen, de plek waar we samenkomen om overleden kinderen te herdenken. Dat daar allemaal mensen zijn die heel verdrietig zijn omdat ze iemand heel erg missen.
Het maakt indruk, ook op de kinderen. Maar we vertellen ook dat juist hun knutsels, al lijkt dat zo eenvoudig, iemand een beetje troost kunnen geven. Zo leren zij een zachte, maar belangrijke les: als iemand verdriet heeft, hoef je niet weg te kijken. En al weet je niet wat je moet zeggen, een tekening door de brievenbus, een klein gebaar, kan iemand een lichtpuntje bezorgen op een donkere dag. Soms is troost echt niet groter dan dat.
Het verlies van een kind is één van de meest hartverscheurende dingen die je als mens kan overkomen. Mensen vragen ons vaak hoe je daar als uitvaartbegeleidster “in vredesnaam mee omgaat”. Het eerlijke antwoord is: je gaat er níet mee om. Je richt je volledig op alles wat je kunt doen om ouders te helpen bij het afscheid van hun kind, in de hoop dat ze ooit iets van troost vinden. Je zet je eigen gevoelens opzij en steekt al je energie in het ondersteunen van de naasten. Maar deze uitvaarten draag je voor altijd in je hart.
Wereldlichtjesdag doet in zekere zin hetzelfde. Op de tweede zondag van december, midden in een maand vol feestelijkheid en verwach- tingen, creëren we samen een plek voor verdriet. Een plek waar je kind, hoe oud het was en hoe lang geleden het is, genoemd mag worden. Waar kaarsjes branden, namen klinken, lieveheersbeestjes aan de muur hangen, en verdriet voor heel even niet alleen gedragen hoeft te worden.
Het blijft nodig, deze golf van licht in donkere dagen. Voor iedereen
die een kind moet missen. En voor iedereen die dat verdriet wil delen, in warmte en stilte, maar vooral samen.