Tot de dood ons scheidt..

Wat we al 15 jaar elke dag leren.

Dit jaar is het 15-jarig jubileum van Vrouwen van Sereen. Dat betekent dat we in dit jaar op verschillende manieren stilstaan bij alles wat we hebben gezien, beleefd en betekend. Natuurlijk voor de nabestaanden van overledenen, maar ook in de actieve rol die we nemen om mensen geïnformeerd te laten kiezen. 

Het afscheid van een dierbare is een kwetsbaar moment. Persoonlijke aandacht en oog voor de nabestaanden zijn wat Vrouwen van Sereen kenmerkt. Het maakt me trots dat we al zolang ons werk doen in een veranderende gemeenschap. Dat kan alleen door te blijven leren en ontwikkelen. En bovenal door te luisteren.

Mijn persoonlijke motivatie om te starten in dit vak, kwam voort uit het overlijden van mijn oma. Nooit eerder had ik zo’n intens verlies van dichtbij meegemaakt. Ik dacht: je wordt vast geholpen, je krijgt steun, iemand begeleidt je stap voor stap. Maar helaas, we werden door een dame in een zwart driedelig mantelpak in een strak stramien geduwd. Het draaiboek lag al klaar en wij moesten daar ingevoegd worden. Dat ongemak, verlies van regie en de kilte hebben me nooit meer losgelaten. Het moest anders. Menselijker en warmer.

Ter ere van ons jubileumjaar hield onlangs professor doctor Manu Keirse een lezing in Volendam. Bij de start van ons bedrijf inspireerde hij me al. Met zijn lessen als rode draad, is Vrouwen van Sereen gegroeid. Hij leerde me: mensen in rouw zijn niet wilsonbekwaam. Ze zijn moe, verdoofd, boos of verslagen misschien, maar ze weten heus wel wat ze voelen en wat ze nodig hebben. Je hoeft hun verdriet niet op te lossen of proberen weg te zetten. Je moet geduldig naast ze staan en luisteren.

Daarbij komt een stuk professionaliteit in het verzorgen van een overledene. Vroeger kwam de buurvrouw met een washandje, maar we zijn ontwikkeld en tegenwoordig komt er meer bij kijken. Welke invloed heeft medicatie op het overleden lichaam? Wat betekent het warmere klimaat voor waar en hoelang we iemand opbaren? Nieuwe manieren om te koelen maar ook de opkomst van lichte balseming. Er komt tegenwoordig zoveel meer bij kijken dan een arm om je heen en de bloemen die je kiest. Dat is wat ik iedereen meegeef die kiest voor dit vak. En iedereen die aan de andere kant van de tafel zit, die iemand verloren is of gaat verliezen.

Want ook voor nabestaanden betekent het namelijk iets. Zij hebben zich te verdiepen in de partijen en wat zij aanbieden. Door te lezen over en te luisteren naar wat er kan na de dood en wie je daarbij aan je zijde wilt hebben. Het liefst al voordat iemand overlijdt. Niemand zou zonder landkaart op zijn laatste reis moeten vertrekken, zegt Manu Keirse daarover. We hebben als uitvaartondernemers een vrij beroep dus er zijn geen opleidings- of vestigingseisen. Controle’s al evenmin. Maar toch zijn wij niet vrij van verantwoordelijkheid. Verre van. Want hoe nabestaanden een afscheid beleven en het gevoel dat je ze daarbij geeft, dat is wat bijblijft en wat ertoe doet. Ons vak gaat over rust en ruimte bieden en aandacht geven. Maar ook om goede opleiding, vakbekwaamheid en op de hoogte zijn van de nieuwste ontwikkelingen. Het is een vak dat je elke dag leert door er te zijn en bij te blijven. Dat maakt dat je mensen de juiste weg wijst op hun laatste reis.