Ik ben al vroeg op kantoor om administratie te doen als er aangebeld wordt. “Ik wil mijn uitvaart met u bespreken,” valt een dame met de deur in huis. Ietwat verbouwereerd laat ik haar binnen. Ik nodig haar uit om aan tafel te komen zitten en maak snel twee kopjes koffie. Ondertussen barst ze los. “Ziet u, ik ben hier eigenlijk voor mijn man. Hij kan er niet tegen.” Ze neemt een slok koffie. “Dood en zo.” Ik kijk haar niet-begrijpend aan. Met een weemoedige glimlach vervolgt ze haar verhaal. “Ik ben al een tijdje ziek. Het gaat best goed hoor, maar dat blijft niet zo. Tenminste, dat zegt mijn dokter. Maar mijn man wil er niet over praten. Niet over mijn ziekte en al helemaal niet over de dood. Dan klapt hij gewoon dicht.” Ze slaakt een diepe zucht. “We zijn al 48 jaar samen en in al die jaren was ik altijd de regelneef. Ik wil hem eigenlijk niet belasten met het regelen van mijn uitvaart als de tijd daar is. Dus daarom ben ik nu hier.” Ze haalt wat papieren uit een plastic boodschappentas. “Dit wensenformulier heb ik van jullie website gedownload. Maar ik kan er eigenlijk nog wel wat hulp bij gebruiken.”
Opgelucht
Stap voor stap lopen we de mogelijkheden door. Ze wil graag begraven worden in het familiegraf bij haar ouders en in plaats van een thuisopbaring kiest ze voor een verblijf in ons afscheidshuis. “Dat is beter voor de nachtrust van mijn man,” zegt ze met een knipoog. “En als groot fan van de band Queen wil ik ‘Bohemian Rhapsody’ als laatste lied bij de uitvaart,” besluit ze parmantig. Zo nemen we stapje voor stapje het formulier door tot het volledig is ingevuld. Ik doe het formulier en nog wat aanvullende informatie netjes in een mapje en geef het aan haar. “Als u dit bij uw verzekeringspapieren bewaart, dan zal uw man het te zijner tijd zeker vinden,” zeg ik. “Natuurlijk bewaren wij hier op kantoor ook een kopie.” De dame oogt opgelucht als ze haar jas aantrekt. We nemen afscheid van elkaar met de wederzijdse belofte elkaar voorlopig niet te treffen.
Op deze rotdag zorgt ze nog voor mij
Het is bijna een jaar later als midden in de nacht de telefoon gaat. Ik moet even bij mijn positieven komen voordat ik besef dat het de echtgenoot is van de dame die op voorgesprek is geweest. Hij is kort van stof. “Mijn vrouw zei dat ik na haar dood dit telefoonnummer moest bellen en dat dan alles wordt geregeld ... dus …” Ik twijfel geen moment. “Zal ik nu meteen naar u toe komen?” In de dagen erna regelen we met elkaar de uitvaart zo veel mogelijk zoals de dame het destijds heeft vastgelegd. Haar echtgenoot houdt zich behoorlijk afzijdig en dat voelt voor mij soms een beetje ongemakkelijk. Maar ik heb mij voor niets zorgen gemaakt. Op de dag van de uitvaart krijg ik na afloop van de dienst onverwacht een onhandige dikke knuffel van hem. Met tranen in zijn ogen zegt hij: “Mijn vrouw was een schat. Ze heeft haar hele leven voor mij gezorgd. En nu … op deze rotdag zorgt ze nog voor mij. Eh… samen met jullie natuurlijk!” vult hij haastig aan. “Jullie weten niet half hoeveel dat voor mij betekent.”